Drukowanie cyfrowe - podstawowe informacje

W ciągu ostatnich czterech dekad światowa poligrafia odnotowała znaczące zmiany. Klasyczne drukowanie, tzn. takie, w którym wykorzystuje się formę drukową (a więc: wypukłe, płaskie, wklęsłe oraz sitowe) stopniowo torowało miejsce risografii (obecnie wypartej i raczej zapomnianej), technologiom CtP

(czyli: Computer to Plate – z komputera na formę drukową, Computer to Press –

z komputera na maszynę drukującą i Computer to Print – z komputera

do drukarki) a w końcu drukowaniu cyfrowemu, które pojawiło się na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. i nadało nowy wymiar poligrafii.

Zasadniczą różnicą pomiędzy tradycyjnymi technologiami drukowania

a drukowaniem cyfrowym jest fakt, iż charakteryzuje się ono brakiem formy drukowej. Drukowanie cyfrowe wchodzi w skład reprografii, a więc działu techniki w którym wykonuje się małą liczbę kopii metodami analogowymi i cyfrowymi.

Drukowanie cyfrowe, tak jak i konwencjonalne technologie drukowania, ma swoje odmiany, do których zaliczyć należy poniżej przedstawione i zamieszczone

w kolejności od najpopularniejszej:

• elektrofotografię,

• ink-jet, inaczej metodę natryskową, która charakteryzuje się dwoma zasadniczymi odmianami:

  • continuous flow – metoda ciągłego strumienia,

  • drop on demand – metoda zwana „kroplą na żądanie”,

• termografię,

• magnetografię,

• jonografię,

• elkografię.

Tak jak i w klasycznych technikach drukowania, materiałem podłożowym

nie zawsze musi być papier, dlatego też podłoża, które wykorzystywane są

do drukowania cyfrowego można sklasyfikować ze względu m.in. na:

• kształt podłoża:

  • podłoża płaskie (np. papiery, płyty),

  • kształtki, czyli przestrzenne formy, które przeznaczone są do zadrukowania (np. długopis, butelka itp.),

• chłonność podłoża:

  • podłoża chłonne (a więc papier i jego odmiany),

  • podłoża niechłonne (wszelkiego rodzaju folie, np. polipropylenowe, polietylenowe, itp.),

• sztywność podłoża:

  • podłoża sztywne (będą to tektury, blachy),

  • podłoża giętkie (czyli folie, papier).

Z drukowaniem cyfrowym, w odniesieniu do podłoży papierowych, ściśle wiąże

się pojęcie papierów dedykowanych. Jest to grupa papierów wykorzystywanych

w konkretnej odmianie drukowania cyfrowego i przeznaczona do zadrukowywania przez określone maszyny cyfrowe.

Podłoża papierowe przeznaczone do drukowania cyfrowego, powinny charakteryzować się określonymi cechami, tj.:

• odpowiednią gramaturą,

• wysoką stabilnością wymiarową,

• wysoką białością,

• dużą nieprzezroczystością,

• wysoką gładkością,

• dobrą sztywnością.

Wśród zalet drukowania cyfrowego można wyróżnić zatem:

• szybkie wykonanie odbitki (w porównaniu do technologii klasycznych, gdzie prócz samego nadruku, należy wykonać narząd maszyny w celu spasowania barw),

• opłacalność wydrukowania niskich nakładów (za granicę, do której bardziej ekonomiczne będzie wykorzystanie druku cyfrowego, przyjmuje się 1000-1500 odbitek),

• możliwość wprowadzania zmiennych danych na każdej odbitce w ramach jednego nakładu, a więc szeroko pojęta personalizacja druków,

• wysoka dokładność wydruku (już pierwsza odbitka jest zgodna z oryginałem, nie trzeba wykonywać w tym celu pasowania barw, co skutkuje oszczędnością czasu),

• możliwość natychmiastowego dodruku nakładu, czyli Print on Demand – druk na żądanie.

Do ograniczeń drukowania cyfrowego zalicza się przede wszystkim:

• wielkość nakładu, a więc związaną z tym opłacalność – drukowanie cyfrowe nie jest przeznaczone do drukowania średnich i wysokich nakładów,

• rygorystyczne wymagania względem podłoży,

• trudności w reprodukcji niektórych połączeń barw.