W ciągu ostatnich czterech dekad światowa poligrafia odnotowała znaczące zmiany. Klasyczne drukowanie, tzn. takie, w którym wykorzystuje się formę drukową (a więc: wypukłe, płaskie, wklęsłe oraz sitowe) stopniowo torowało miejsce risografii (obecnie wypartej i raczej zapomnianej), technologiom CtP
(czyli: Computer to Plate – z komputera na formę drukową, Computer to Press –
z komputera na maszynę drukującą i Computer to Print – z komputera
do drukarki) a w końcu drukowaniu cyfrowemu, które pojawiło się na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. i nadało nowy wymiar poligrafii.
Zasadniczą różnicą pomiędzy tradycyjnymi technologiami drukowania
a drukowaniem cyfrowym jest fakt, iż charakteryzuje się ono brakiem formy drukowej. Drukowanie cyfrowe wchodzi w skład reprografii, a więc działu techniki w którym wykonuje się małą liczbę kopii metodami analogowymi i cyfrowymi.
Drukowanie cyfrowe, tak jak i konwencjonalne technologie drukowania, ma swoje odmiany, do których zaliczyć należy poniżej przedstawione i zamieszczone
w kolejności od najpopularniejszej:
elektrofotografię,
ink-jet, inaczej metodę natryskową, która charakteryzuje się dwoma zasadniczymi odmianami:
continuous flow – metoda ciągłego strumienia,
drop on demand – metoda zwana „kroplą na żądanie”,
termografię,
magnetografię,
jonografię,
elkografię.
Tak jak i w klasycznych technikach drukowania, materiałem podłożowym
nie zawsze musi być papier, dlatego też podłoża, które wykorzystywane są
do drukowania cyfrowego można sklasyfikować ze względu m.in. na:
kształt podłoża:
podłoża płaskie (np. papiery, płyty),
kształtki, czyli przestrzenne formy, które przeznaczone są do zadrukowania (np. długopis, butelka itp.),
chłonność podłoża:
podłoża chłonne (a więc papier i jego odmiany),
podłoża niechłonne (wszelkiego rodzaju folie, np. polipropylenowe, polietylenowe, itp.),
sztywność podłoża:
podłoża sztywne (będą to tektury, blachy),
podłoża giętkie (czyli folie, papier).
Z drukowaniem cyfrowym, w odniesieniu do podłoży papierowych, ściśle wiąże
się pojęcie papierów dedykowanych. Jest to grupa papierów wykorzystywanych
w konkretnej odmianie drukowania cyfrowego i przeznaczona do zadrukowywania przez określone maszyny cyfrowe.
Podłoża papierowe przeznaczone do drukowania cyfrowego, powinny charakteryzować się określonymi cechami, tj.:
odpowiednią gramaturą,
wysoką stabilnością wymiarową,
wysoką białością,
dużą nieprzezroczystością,
wysoką gładkością,
dobrą sztywnością.
Wśród zalet drukowania cyfrowego można wyróżnić zatem:
szybkie wykonanie odbitki (w porównaniu do technologii klasycznych, gdzie prócz samego nadruku, należy wykonać narząd maszyny w celu spasowania barw),
opłacalność wydrukowania niskich nakładów (za granicę, do której bardziej ekonomiczne będzie wykorzystanie druku cyfrowego, przyjmuje się 1000-1500 odbitek),
możliwość wprowadzania zmiennych danych na każdej odbitce w ramach jednego nakładu, a więc szeroko pojęta personalizacja druków,
wysoka dokładność wydruku (już pierwsza odbitka jest zgodna z oryginałem, nie trzeba wykonywać w tym celu pasowania barw, co skutkuje oszczędnością czasu),
możliwość natychmiastowego dodruku nakładu, czyli Print on Demand – druk na żądanie.
Do ograniczeń drukowania cyfrowego zalicza się przede wszystkim:
wielkość nakładu, a więc związaną z tym opłacalność – drukowanie cyfrowe nie jest przeznaczone do drukowania średnich i wysokich nakładów,
rygorystyczne wymagania względem podłoży,
trudności w reprodukcji niektórych połączeń barw.